Czy Kultura jest na tyle zintegrowana, aby mogła integrować?

Dzisiaj będzie przypowiastka.

      Wielki Brat wezwał do siebie przedstawicieli wszystkich Rodzin i zapowiedział:

      - Zbierzcie razem Waszych Braci mniejszych i większych oraz Siostry Wasze starsze i młodsze i zadbajcie wspólnie o Wasz Ogród, by Sadzonki Wasze rosły w nim zdrowe i dorodne, a wtedy      Deszcz i Słońce sprzyjać Wam będą.

      Rozeszli się do Rodzin swoich i:

• najpierw czekali długo,
• potem wysłuchali od niechcenia  zakręconych swoich,
• podzielili Rodziny na nasze i obce,
• spiskowali w Domach swoich,
• oszczędzali swoje Komórki,
• wszak przemęczenie nie sprzyja rodzinnym klimatom,
• zadbali o inne zajęcia dla swoich wyrywnych,
• dawali przestrzeń innym Rodzinom swoim, 
• nie nadwyrężali czytania ze zrozumieniem,
• teraz czekają na Słońce, bo Deszcz przyszedł sam i odejść nie chce
• i nie wierzą, że może świecić Rodzinom obcym,
• bo przecież to Oni świetni są, najświetniejsi...

jakoś tak...

Nową przypowieść sobie Polak kupi? Kulturalny...

• A wyrywni? Odchodzą do obcych Rodzin albo budują Rodziny własne w poszukiwaniu Słońca...

Z życzeniami, by przypowiastka pozostała jedynie w sferze wymysłów dedykuję Wam wiersz Jana Pietrzyckiego:

Ktoś miłowany tu przyjdzie  – dobre obejmą nas ręce

I będą nasze uśmiechy srebrnym błękitem dziecięce.

Ktoś miłowany nam powie: Tęsknotą waszą zakwitnę,

Ponad srebrnymi łodziami ujrzycie żagle błękitne.

Jakże daleko – daleko fala nas życia poniosła,

Wszystko się ku nam przybliży: żagle i łodzie, i wiosła.

Wszystko się ku nam przybliży i w zachwyceniu ukaże

Dawno zgubioną radością: imiona nasze i twarze.

Gwiazdy melodią zaszumią, struny się dźwiękiem rozprzędą,

Będziemy sami dźwiękami i tą błękitną kolędą.